Γιούπι!

Τις τελευταίες ημέρες έχουμε ευθυγράμμιση φαρυγγίτιδας, ίωσης, τραχίτιδας, αλλεργίας, πιασίματος, με ανάδρομο ένα απάνθρωπα γεμάτο πρόγραμμα και ένα κεφάλι καζάνι. Τελικά έχουν δίκιο. Όταν κάνεις αυτό που σου αρέσει, είσαι ευτυχισμένος.

Καμιά φορά η απεργία σκάει στην πιο σωστή στιγμή. Τα κοινωνικά προβλήματα έσωσαν το τομάρι μου.

ΥΓ: Οι κόκκινες-άσπρες νάιλον κορδέλες που αυτόματα απλώνονται και κλείνουν το δρόμο για να περάσει η όποια πορεία, είναι ο παράδεισος του ποδηλάτη. Έχεις όλο τον δρόμο δικό σου, όλους τους δρόμους, όλη την πόλη, και το χαμόγελο να φτάνει μέχρι τα αυτιά...

Βραχυκύκλωμα Φωτός

Περπατάω στην Βουκουρεστίου και έχω τον νου μου στο mp3 player μου και ενώ αφήνω στο δεξί μου χέρι έναν καστανά, η άκρη του ματιού μου -συλλαμβάνοντας κάτι απρόβλεπτο- φρενάρει πάνω στη θράκα του. Είναι απόγευμα και η πόλη έχει αρχίσει να γκριζάρει. Γι' αυτό και το μάτι μου ξαφνιάστηκε από τον... αφύσικα φωτεινό καπνό που έβγαινε από τη θράκα. Γυρνάω να δω από κοντά αυτή την παράδοξη φωτεινότητα και αντιλαμβάνομαι ότι δεν φωτίζει ο καπνός, αλλά πρόκειται περί μιας λωρίδας φωτός, που ερχόταν από μια πολύ συγκεκριμένη γωνία μεταξύ 2 κτιρίων στο απέναντι τετράγωνο, η οποία διαπερνούσε τον καπνό και τον φώτιζε. Πέντε πολύ φωτεινά εκατοστά, από μια τελευταία αχτίδα του ήλιου πριν δύσει, σε μια πολύ συγκεκριμένη γωνία, για πολύ λίγα δευτερόλεπτα, πάνω στον βαρεμένο καστανά. Έφυγα αδιάφορος, σαν να μη μου έκανε καμία εντύπωση.

Οδηγώ και πάω να αλλάξω σταθμό και βλέπω στην οθόνη στο ράδιο του αυτοκινήτου έκπληκτος κάτι το απρόβλεπτο. Για κάποιο λόγο τα νούμερα που δείχνουν τη συχνότητα του σταθμού φαίνονται πέντε φορές πιο έντονα απ' ότι τα έχω συνηθίσει. Είναι έτοιμα να εκραγούν από το πολύ φως. Χτυπάω απαλά την οθόνη με το δάκτυλό μου, αλλά τίποτα. Ιδέα μου, ίσως; Το προτιμώ έτσι, είναι πιο glam.

Παίζω παράσταση και αντιλαμβάνομαι ότι τα φώτα σε κάποιες σκηνές έχουν μετακινηθεί και είναι πολύ πιο φωτεινά απ' ότι πρέπει. Μάλιστα, κάτι μπλε προβολείς φωτίζουν δυνατά τις πρώτες σειρές των θεατών και τους τυφλώνουν. Ενστικτωδώς, ψάχνω το φως. Το διαγράφω, και συνεχίζω να παίζω.

(Έπειτα από το γεγονός με τον καστανά και την πολύ φωτεινή οθόνη στο ράδιο του αυτοκινήτου -όλα την ίδια μέρα- το γεγονός με τους προβολείς είναι τελικά το πιο προβλέψιμο που θα μπορούσε να μου συμβεί απόψε...)

Love Mongolfieres...

Μου ζητήθηκε να παίξω σε ένα παιχνίδι στο οποίο καταθέτεις δύο τραγούδια αγάπης, δηλαδή δύο τραγούδια με τα οποία θα έλεγες ή θα ένοιωθες μέσα σου το "σ' αγαπώ". Συγκεκριμένα είχα οδηγία να τα επιλέξω με... μέτρο και σύνεση. Πέρασαν λοιπόν πολλά τραγούδια μπροστά από τα μάτια μου, αλλά τελικά, με "μέτρο και σύνεση" κατέληξα να παραθέσω αυτά τα δύο που ακολουθούν. Δύο είναι πολύ λίγα αφού μπεις σ΄αυτή την έρευνα. Δε σημαίνει ότι είναι τα καλύτερα απ' όσα είχω υπ' όψη μου, απλά τα επέλεξα γιατι δημιουργούν, από παιδί, μέσα μου -κάθε, μα κάθε φορά που τα ακούω- μια σπίθα, που ναι, είναι ικανή να φουσκώσει το αερόστατο από πάνω μου και να με απογειώσει στα συννεφάκια της αγαπής. Enjoy...





Και αυτό, το από κάτω, έτσι σαν bonus για... εκπαιδευτικούς λόγους, πάνω στην Προέλευση-της-Αγάπης... (από τον μύθο του Αριστοφάνη που διηγήθηκε στο "Συμπόσιο" του Πλάτωνα και διασκευασμένο από το φιλμ "Hedwig and the Angry Inch")



Φιλιά σε όλους που πέρασαν από αυτό το Post