ΛΕΓΚΩ

Βλέπω την φωτογραφία στον τοίχο του μαγαζιού. Είναι μια απ τις πολλές παλιές μαυρόασπρες φωτογραφίες, κορνιζαρισμένες, με θέματα από την παλιά Αθήνα. Παλιά επαγγέλματα, γραφικές γερασμένες φάτσες χαρακωμένες από τον χρόνο, γραμμόφωνα, λατέρνες και δεν έχει σημασία τι άλλο, δε θυμάμαι τι άλλο, γιατί το βλέμμα μου απορροφήθηκε από εκείνη τη φωτογραφία με τα παιδιά. Τρία ή τέσσερα παιδιά, δεν έχει σημασία πόσα, δε θυμάμαι πόσα, γιατί το βλέμμα μου απορροφήθηκε από τα Παιδιά. Από την αίσθηση που αφέθηκα να μου δημιουργήσει τόσο έντονα η φωτογραφία –θες τα ρακόμελα- με τα τρία ή τέσσερα παιδιά μπροστά σε έναν άσπρο ασβεστωμένο τοίχο. Μια αίσθηση που με παρέσυρε σε έναν στρόβιλο σκέψεων και συναισθημάτων, με την γεύση του μελιού στα χείλη και τη φωτογραφία που ξεχειλίζει από αυτή την αίσθηση μιας παιδικότητας που δεν τελειώνει.
Την κοιτώ. Το χώμα ακόμα πάνω στα γυμνά πόδια. Ο ιδρώτας στα βρεμένα μαλλιά και το πρόσωπο που μόλις έκανε τη σκανταλιά. Το λαχάνιασμα που διαφαίνεται ακόμα κάτω από το λευκό τιραντένιο φανελάκι. Η μάνα που θα έκανε αμάν να τους μαζέψει μια στιγμή τους τέσσερεις τύραννους να βγει η φωτογραφία. Το πριν και το μετά που κουβαλάνε τα πρόσωπα. Το επιδερμικό του τώρα, και το πώς το κάθε τώρα μπορεί να γίνει τομή στο πάντα. Το ξύλο γύρω. Οι εθνικές μουσικές που παίζουν και σε ταξιδεύουν μέσα από ξύλινα όργανα, αυλούς, κλαρίνα και φωνές σε άλλους χώρους/χώρες. Το ξύλο γύρω. Μικρές Πατρίδες – μικρές παγίδες.
Νοιώθω πως υπάρχουν στιγμές που το αισθητήριό μου αντιλαμβάνεται ως αίσθηση όλη τη νεότερη ιστορία. Ακόμα και σε χρόνους που δεν έχω υπάρξει ο ίδιος, αλλά για έναν περίεργο λόγο γεύομαι την τέχνη τους ως κάτι πολύ προσωπικό μου. Από τις μουσικές του ’50, μέχρι του πόσο ρευστά θα περάσουν οι επόμενες δύο ή τρεις δεκαετίες στη ζωή μου. Οι άνθρωποι που βλέπεις συνέχεια, στο μυαλό σου έχουν πάντοτε την ίδια ηλικία.
Εγώ όμως, είμαι πια στην ηλικία που θυμάμαι τους γονείς μου να είναι όταν εγώ ήμουν παιδί. Σαν εκείνα τα παιδιά στο κάδρο. Είμαι συνομήλικος με τους γονείς μου.
Και μου φαίνεται σαν χθες!
Το θέμα είναι ότι όλα αυτά τα σκέφτομαι τώρα, και όλα μαζί…

ΥΓ.: Ίσως το πιο άτεχνο κείμενό μου. Σκέψεις που αποτυπώνονται όπως έρχονται, και έτσι γράφονται. Ατάκτως ειρημένες.