Υπερ-αστική υγρή μύτη / μνήμη

Βρίσκομαι μέσα στο ΚΤΕΛ στην Πάτρα, 11μισή το πρωί, έτοιμος καθισμένος στη θέση μου δίπλα στο παράθυρο, στο λεωφορείο που θα με πάει στην Αθήνα για το ρεπό μου. Η μέρα λαμπερή, η μηχανή αναμμένη, όλα κουλ. Από πίσω μου ακούω μια υγρή μύτη να ρουφιέται απαλά. Δε δίνω σημασία. Κυκλοφορούν ιώσεις και γρίππη (πάντα τα μπερδεύω αυτά τα 2). Ανοίγω την παχιά κυριακάτικη εφημερίδα μου. Η μύτη όμως συνεχίζεται. Γίνεται όλο και πιο συχνή και αρχίζει και συνοδεύεται με μια διακεκομμένη ανάσα και δειλούς αναστεναγμούς. Έξω από το παράθυρο βλέπω έναν άντρα και μια γυναίκα γύρω στα 50κάτι να κάνουν νοήματα στην μύτη που κάθεται ακριβώς από πίσω μου, την αποχαιρετούν με σφιγμένα χαμόγελα και με σοβαρά πρόσωπα που ίσως προσπαθούν να κρύψουν κάποια συγκίνηση ώστε να μην την κάνουν να νοιώσει πιο υγρή. Έχω συνδυάσει τους δακρύβρεχτους αποχαιρετισμούς με αεροδρόμια, κι όχι τόσο με ΚΤΕΛ. Ίσως επειδή ο πατέρας μου ήταν καπετάνιος και έφευγε πάντα για το ξένο λιμάνι με αεροπλάνο, και επίσης επειδή έχουμε πολλούς συγγενείς στο εξωτερικό.
Αναρωτιέμαι ποιος μπορεί να κλαίει στο ΚΤΕΛ από Πάτρα – Αθήνα. Σε μια τόσο κοντινή απόσταση. Κι όμως, κλαίει, αναστενάζει, κλαίει με πνιχτούς λυγμούς. Με έχει μαγνητίσει. Δεν θέλω να γυρίσω όμως να κοιτάξω, μην αισθανθεί άβολα η υγρή μύτη. Το μόνο που καταφέρνω είναι να δω φευγαλέα τον αντικατοπτρισμό της πίσω στο τζάμι δίπλα μου. Είναι μια κυρία ηλικιωμένη. Γύρω στα 70κάτι. Ένα κρακ κάνει στην καρδιά μου. Έχω απίστευτη αδυναμία στους ηλικιωμένους. Σε αυτούς που τους χρωστάει η ζωή. Ίσως γιατί έχω και παθολογική αγάπη στη γιαγιά μου, τη Μαρίκα, που από μικρά μας έχει μεγαλώσει από πολύ κοντά μαζί με τους γονείς μου. Ειδικά όταν συγκινείται για κάτι, και προσπαθεί να το κρύψει με πιάνει η ψυχή μου. Πιστεύω, στην τρίτη ηλικία οι άνθρωποι πρέπει να είναι μόνο ευτυχισμένοι. Ευτυχισμένοι και σοφοί. Όλοι οι άνθρωποι μεγαλώνοντας πρέπει να καταλήγουν ευτυχισμένοι.
Γιατί κλαίει αυτή η κυρία πίσω μου; Πόσο μακριά μπορεί να πηγαίνει, 2μιση ώρες ταξίδι. Πάει για εξετάσεις; Φεύγει εξωτερικό; Φεύγουν αυτοί που χαιρετάει; Θέλω να πάω και να την αγκαλιάσω και να της πω ότι όχι, όλα είναι καλά, εγώ είμαι εδώ, ηρεμίστε.
Σε όλη τη διαδρομή ρούφαγε τη μύτη της ανά διαστήματα. Όταν έφτασε το ΚΤΕΛ Αθήνα και σηκώθηκε, την κοίταξα κλεφτά. Μια απλή μικροαστή 70χρονη, μόνη της, στον Κηφισό. Περικυκλωμένη από άδεια λεωφορεία και άγνωστους ταξιδιώτες. Σκληρό;

Picture shot: Υγρές αλμυρές βαθιές ρυτίδες

Final thought: «Σε τι ταξιτζή θα πέσει;»