LEGO

Του άρεσε να κάνει στον ανιψιό του διάφορες σοβαρές ερωτήσεις και να του απευθύνεται σαν να μιλάει σε ενήλικα. Δεν έχει σημασία που ο μικρός είναι μόλις τριών ετών.
Μια φορά τον είχε ρωτήσει:
«Πιστεύεις πως μπορείς στην ηλικία που είσαι, μέσα από βαθιά πνευματική άσκηση να φέρεις στην επιφάνεια σκέψεις και ιδέες που υπάρχουν στο υποσυνείδητό σου;».
Το παιδάκι τα ‘χασε, απόρρησε, αλλά τελικά με νάζι σε στυλ ‘δεν-καταλαβαίνω-τι-λες,-αλλά-σίγουρα-θα-το-μπορώ’, απάντησε
«Ναι…»
«Όχι, δεν το μπορείς!» του απάντησε προκλητικά και παιχνιδιάρικα αυτός. Ο μικρός αφήνιασε.
«Ναι, μπορώ!», τσίριξε:
«Όχι, δεν μπορείς!»
«Μπορώ! Μπορώ!»
Τον παγίδευε με τέτοιες ερωτήσεις και το διασκέδαζε πολύ.
Μέχρι που προχθές του έκανε την εξής ερώτηση:
«Πιστεύεις πως όταν μεγαλώσεις θα θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια;»
Αυτή τη φορά το παιδί δε φάνηκε να τα έχασε και τόσο.
«Ναι», απάντησε.
«Πώς θα τα θυμάσαι; Εγώ δε θυμάμαι καθόλου τι έκανα όταν ήμουν στην ηλικία σου.»
«Εγώ ξέρω τι έκανες μικρός...», του απάντησε αθώα ο μικρός και έτρεξε στο δωμάτιό του. Γύρισε κρατώντας κάτι στην αγκαλιά του, και είπε αφοπλιστικά σ’ αυτόν:
«Έπαιζες με πολύχρωμες μπάλες και έχτιζες πύργους με τουβλάκια…»
Άνοιξε τα χέρια του, και στο πάτωμα έπεσαν διάφορα παλιά παιχνίδια, μπάλες και τουβλάκια, που ο ίδιος είχε χαρίσει στον ανιψιό του.