Αυτός κι Εκείνος, ανάμεσα στους τοίχους.

Τον έψηνε καιρό να πάνε σινεμά. Όχι σ’ αυτά που θέλει αυτός, στα μούλτιπλεξ. Εκείνος δεν τα μπορεί. Είναι του πιο εναλλακτικού. Ήθελε να δει αυτό το καινούργιο, με τους γάλλους μαθητές, που πήρε και βραβείο στις Κάννες. Περίμενε καιρό να βγει στις αίθουσες, να πάνε να το δούνε μαζί, και τώρα έχει βγει εδώ και μια βδομάδα και ακόμα να πάνε.
Αυτός δε γουστάρει και τόσο, του τη δίνουν οι κεντρικοί κινηματογράφοι. Δεν έχουν εξασφαλισμένα καλό ποπ κορν, ούτε νάτσος και, το κυριότερο, δεν έχουν προβολές μετά τις 12. Πρέπει να σαι εκεί 11 το αργότερο να πετύχεις τη βραδινή, και, καλή, κακή, αυτή είναι, θα τη δεις, και αυτό τον τσατίζει. Δεν έχεις επιλογές. Ενώ στα μούλτιπλεξ πάς ό,τι ώρα να ΄ναι, χωρίς απαραίτητα να ξέρεις τι θες να δεις, και σου ‘χει το πρόγραμμα, τσιμπάς ό,τι σου γυαλίζει και είσαι κύριος.
Εκείνος τον έψησε. Δηλαδή του έψηνε καιρό το ψάρι στα χείλη να πάνε να το δούνε, μέχρι που αυτός ενέδωσε με τα πάρα πολλά. Ήθελε όμως πρώτα να πάνε για φαγητό, και, θες η πολυκοσμία, θες η τσαντίλα που έλκει όλα τα στραβά, αργήσανε να βρούνε να κάτσουνε κάπου και αυτό το 11 που πλησίαζε, τον έκανε αυτόν να τσιτώνει ακόμα περισσότερο. Και δεν θα πάει στον κινηματογράφο που γουστάρει, και θα φάει μέσα στο άγχος.
Το κοτόπουλο του μύριζε κοτοπουλίλα, αυτός έστειλε να του το ξαναψήσουν, οι 11 έρχονται. Τσίτα. Κι εκείνος είχε ξενερώσει εντελώς. Τι κι αν δούνε τελικά την ταινία; Του το χε ήδη βγάλει αυτός ξινό με τη γκρίνια του, τη μουρμούρα του και τα έντονα ξεφυσήματά του.
«Άστο, δε θέλω», λέει εκείνος, «όχι, τώρα θα πάμε» του λέει αυτός. Και πάνε. Και παίρνουν ποπ και αναψυκτικο, και κάθονται, και αρχίζει.
Φωνές, γαλλικές φωνές, ένα χάος, ένα αξιοζήλευτα, αδιάφορα ρεαλιστικό, ανυπόφορο χάος γαλλικού τμήματος γυμνασίου εν ώρα μαθήματος, χωρίς συνοχή, που ήθελε σίγουρα ηρεμία και προσοχή για να το παρακολουθήσεις. Κι αυτοί πια δεν είχανε τίποτα απ’ τα δύο. Αυτός ήξερε από την αρχή ότι δεν του άρεσε. Ξεφυσούσε. Έτρωγε ποπ, και ξεφυσούσε. Ρουφούσε κόκα κόλα, άλλαζε πλευρό, και ξεφυσούσε. Εκείνος, τον άκουγε, δεν μπορούσε να δει ταινία, είχε το άγχος αν αυτουνού θα του αρέσει, να μην τον έχει και του τα πρήζει και μετά.
Όλα όμως ήταν λάθος. Πήγαν στο λάθος έργο με λάθος διάθεση. Μέχρι και οι υπότιτλοι ήταν άσπροι χωρίς περίγραμμα και χανόντουσαν μπροστά στους λευκούς γαλλικούς τοίχους και τα λευκά γαλλοσιδερωμένα πουκάμισα. Και αυτός δώστου να ξεφυσάει, και εκείνος δώστου να σφίγγεται και να δαγκώνεται. Και στην τάξη να γίνεται χαμός. Και μια γαμημένη πόρτα του παλιοκινηματογράφου να χτυπάει από το ρεύμα, και κάπου από πίσω κάποιος να τρυπάει με ένα τρυπάνι βραδιάτικο. Εκείνος τα ακούει και τα νοιώθει όλα, σφίγγεται, και τα χει πάρει με τους αναστεναγμούς δίπλα του. Το σκέφτηκε. Είπε μέσα του, όχι δε θα του κάνω τη χάρη. Δε θα με κάνει ράκος, ούτε θα κάτσω σαν να ‘μαι κάνας μαλάκας, σαν να μην τρέχει τίποτα. Θα του πω εγώ…
Έγινε διάλειμμα. Και οι δύο με το κρυφό σχέδιό τους. Σηκώθηκαν ταυτόχρονα, βουβά, χωρίς καμία συνεννόηση. Βουβοί πήραν τις τσάντες τους, βουβοί βγήκαν έξω στο δρόμο, χωρίς να ξέρει ο ένας που πάει ο άλλος, βουβοί πήραν ταξί και πήγαν σπίτι, βουβοί κοιμήθηκαν αγκαλιά, και δεν ανταλλάξανε λέξη μέχρι την επόμενη μέρα το πρωί.