ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟ 3

Μπαίνω στην αίθουσα προβολής και κάθομαι αναπαυτικά στην καρέκλα μου, χωρίς καμία άλλη σκέψη, ούτε βάσανο, ούτε προβληματισμό στο μυαλό μου, παρά μόνο κάθομαι μέσα στη χαλαρότητα και στη γλυκιά χαύνωση που προηγείται συνήθως της έναρξης μιας ταινίας στον κινηματογράφο. Στο ένα χέρι κρατάω ένα κουτί με ζεστά, λαχταριστά, βουτυρωμένα ποπ κορν, και στο άλλο ένα τεράστιο ποτήρι κόκα κόλα λάιτ, ικανά να μου φτάσουν να μασουλάω και να πίνω για πάνω από 2 ώρες. Η παρέα μου άνετη τόσο όσο να μην μου είναι ούτε αδιάφορη, ούτε όμως και ενοχλητική με πολλή κουβέντα. Με άλλα λόγια όλα ιδανικά.
Τα φώτα σβήνουν, οι διαφημίσεις πέφτουν, τα "προσεχώς" περνούν και αρχίζει η ταινία. Για λίγες στιγμές, ξεχνώ ποια ταινία ήρθα να δω. Τίτλοι, μουσική κλασσική - μάλλον Μπαχ, πλάνο πόλης. Πρόκειται για κοινωνική ταινία, ή καλύτερα σύγχρονο ψυχολογικό δράμα. Αυτοκίνητα, κτίρια, δρόμος, πεζοδρόμιο, πολύς κόσμος που περπατάει βιαστικά, η κάμερα παρόλα αυτά δείχνει να ακολουθεί από πίσω έναν συγκεκριμένο άντρα μέσα στο πλήθος. Εγώ αλλάζω στάση στην καρέκλα για να δεχτώ πιο φρέσκος την όποια νέα πληροφορία. Ο άντρας, πάντα πλάτη, σταματημένος σε ένα φανάρι μαζί με άλλους πεζούς. Νοιώθω γνώριμη αυτή την εικόνα, δεν είναι άλλωστε και κάτι τόσο πρωτότυπο για πλάνο τίτλων. Κάποια στιγμή οι τίτλοι τελειώνουν και ακούγεται ήχος κινητού, ο άντρας συνεχίζοντας να προχωράει φαίνεται ότι ψάχνει τις τσέπες του. Κοντινό πλάνο τσέπης απ' όπου ένα αντρικό χέρι βγάζει ένα κινητό.
"Χα! ίδιο με το δικό μου", σκέφτομαι ενώ το φέρνει τρομαγμένος στο αυτί του και τελικά βλέπουμε για πρώτη φορά το πρόσωπό του.
Τα ποπ κορν μου πετάγονται προς όλες τις κατευθύνσεις, ένα απότομο κάψιμο στο στήθος μου, το χέρι μου σφίγγει το ποτήρι και η κόκα κόλα ξεχειλίζει. Το πρόσωπο στην οθόνη μου είναι τόσο γνώριμο. Μου πήρε αρκετά δευτερόλεπτα να ξεπεράσω το μεγάλο σοκ και να συνειδητοποιήσω ότι όντως είμαι εγώ ο άντρας της ταινίας. Οι γύρω, και η παρέα μου απορροφημένοι από την ταινία, ατάραχοι, σαν να μη συμβαίνει τίποτα, δεν παρατηρούν ούτε την ταραχή μου, ούτε ότι παίζω στην ταινία που βλέπουμε. Σκουντάω τον φίλο δίπλα μου, δεν νοιώθει τίποτα.
Νοιώθω μόνος μου σε μια μεγάλη γεμάτη αίθουσα, δεν μπορώ να κάνω τίποτα παρά να με παρακολουθώ στο πανί. Παίζω σε μια ονειρική ταινία στην οποία ο άντρας, που είμαι εγώ, βιώνει όλες τις ανομολόγητές μου σκέψεις, όλα τα λογικά και παράλογα όνειρα που έχουν ποτέ περάσει από το μυαλό και την καρδιά μου. Όλα τα ανεκπλήρωτά μου πάθη ικανοποιούνται, όλες οι περιέργειές μου απαντώνται, ο καλύτερος και ο χειρότερος εαυτός μου ξετυλίγονται, όλα τα βλέπω να ζωγραφίζονται πάνω στο πανί ενώ ταυτόχρονα ανά διαστήματα με βλέπω να τραγουδάω και να χορεύω άψογα σε μια ταινία τεράστιας παραγωγής, εκπληκτικού σεναρίου, απίθανης φωτογραφίας, μαγευτικής μουσικής και σπάνιων ερμηνειών, τη στιγμή που οι θεατές στην αίθουσα παρακολουθούν αυτόν τον παραλογισμό ανέμελοι, μασουλώντας ποπ κορν, και ατάραχοι σαν ταριχευμένα ανδρείκελα.
Τι συμβαίνει; Τι αισθάνομαι;
Αρχικά αισθάνθηκα τρομερή έκπληξη, φόβο, τρόμο, παράνοια. Μου φάνηκε τόσο παράλογο σαν γεγονός και άλλο τόσο αδιανόητη μου φάνηκε η στάση των φίλων μου που παρακολουθούσαν αδιάφοροι, σαν μαγεμένοι.
Έπειτα μου ήρθαν κύματα απίστευτης, παράλογης χαράς. Έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα; Παίζω στον κινηματογράφο και μάλιστα σε μια τέτοια παραγωγή, με ένα σενάριο και μια ερμηνεία τόσο προσωπική και είμαι και τόσο καλός; Απίστευτο!
Αλλά ποιό έργο είναι αυτό τέλος πάντων; Κοιτάζω το εισιτήριό μου και είναι εντελώς λευκό.
Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ονειρεύομαι και προσπαθώ να ξυπνήσω αδειάζοντας τη σακούλα με τις καραμέλες και τα γλυκίσματα που είχα αγοράσει πριν μπω στην αίθουσα, και τη φοράω σαν κουκούλα να δω αν θα πάθω ασφυξία ή αν θα ξυπνήσω.
Βεβαιώθηκα ότι δεν κοιμάμαι και τώρα πια με πιάνει πραγματική ανησυχία. Ο τύπος στο πανί στη διάρκεια του έργου ζει και βιώνει όσα εγώ όλη μου τη ζωή ποθούσα. Παραδέχεται ενώπιον όλων όσα εγώ κρατάω φυλαγμένα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ερμητικά κλειστά, χρόνια τώρα. Τι διάολο συμβαίνει γαμώτο μου; Ο τυπάκος στο πανί είναι - είναι, ναι, πιο αληθινός από εμένα τον ίδιο;
Πού στράβωσε το σύμπαν και τι είδους συνωμωσία είναι αυτή; Ποιός πραγματικά είμαι; Είμαι εγώ, ή... Ποιός πραγματικά είμαι εγώ; Εγώ, ή αυτός στο πανί; Ποιός απ' τους δυο μας είναι ο αληθινός; Μήπως εγώ εδώ που κάθομαι στο κάθισμα και παρακολουθώ να είμαι ένα μέρος της φαντασίας του αληθινού εαυτού μου στην ταινία; Τι είναι αυτό το όνειρο; Ψέμα; Ή μήπως το όνειρο είναι αληθινό και το ψέμα είμαι εγώ που ονειρεύομαι; ΒΟΗΘ...
- Διάλειμμα