ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟ 1

Είμαι στην πιο άχαρη ηλικία, των 14άρων ετών, και έχω πάει για κούρεμα στο Διονύση στα Σούρμενα, όπως συνήθιζα τότε περίπου μια φορά το μήνα. Εξάλλου, από τότε και ως τώρα ποτέ δεν άφηνα τα μαλλιά μου πιο μακριά εφόσον φουσκώνουν αρκετά και δεν στρώνουν εύκολα, και μοιάζω κεφάλας.
Εγώ σ΄αυτή την ηλικία, με αρκετά κόμπλεξ, στο ανταγωνιστικό περιβάλλον του Γυμνασίου, να προσπαθώ να επικρατήσω κυρίως λόγω χαρακτήρα και όχι λόγω εμφάνισης. Χωρίς κανένα ιδιαίτερο στυλ στο ντύσιμο, ούτε με τις γνωστές μάρκες στα ρούχα, σίγουρα δεν με έλεγες τον ωραίο του σχολείου, με μια μύτη που δεν έλεγε να σταματήσει να μεγαλώνει και οπωσδήποτε ούτε ήμουν και ο αθληταράς που θα εντυπωσίαζε με τις δεξιότητές του. Αυτό που είχα ήταν χιούμορ, εξυπνάδα, και αρκετή δόση αφέλειας που έφτανε στα όρια της αγαθοσύνης. Πάντως καθόλου μαγκιά. (Αν και είχα καταφέρει κάτι εντελώς απρόβλεπτο: να βγω 2ος σε ψήφους στις εκλογές του 15μελούς σε όλο το σχολείο, επειδή είχα δακτυλογραφήσει στη γραφομηχανή μου μικροσκοπικά διαφημιστικά χαρτάκια που είχα ντύσει και με σελοτέιπ ώστε να μη σκίζονται με τυπωμένο το ονοματεπώνυμό μου και διάφορα έξυπνα συνθήματα από κάτω που προέτρεπε τα γυμνασιόπαιδα να με ψηφίσουν). Οι δραστηριότητές μου μέσα στο Γυμνάσιο κυμαίνονταν μεταξύ της Περιβαλλοντικής εκπαίδευσης με τον κύριο Τζιώτη, της οργάνωσης για τη ζωγραφική στους τοίχους του σχολείου με οικολογικά θέματα και θέματα κατά των ναρκωτικών, της έκδοσης εφημερίδας από το τμήμα μου, την προώθηση κασσέτας με τραγούδια της Μελίνας Μερκούρη στο γραφείο ώστε να την παίζουν στα διαλείμματα σ΄όλο το σχολείο για καιρό αφού πέθανε, και φυσικά τη συμμετοχή σε οτισήποτε πολιτιστικό οργάνωναν στο σχολείο. Γενικά πάντως έψαχνα τον εαυτό μου, τον χαρακτήρα που θα θελα να έχω και την εικόνα που θα θελα να περνάει η παρουσία μου.
Βρίσκομαι λοιπόν στη καρέκλα του χασάπη, δηλαδή του κουρέα -ο οποίος κατά τα άλλα ήταν και είναι πολύ άξιος στη δουλειά του- και μου περνάει τις τελευταίες ψαλιδιές. Ένα κούρεμα που ήταν απλά κόντεμα, χωρίς κάποιο τρομερό στυλ (το 'καπελάκι' ήταν πια πασέ, και η 'μοϊκάνα' ήταν too much για μένα, παιδί του κατηχητικού). Εκει λοιπόν που πια είναι έτοιμος να αρχίσει ο Διονύσης την τελική γλυπτική του κουρέματος με την κουρευτική του μηχανή, ξεχασμένος στη λιγομίλητη όπως πάντα κουβέντα μας; Στην μάταιη προσπάθειά του να με κάνει να ανοίξω -εγώ!;- κουβέντα για ποδόσφαιρο; Τι να πω! Έκανε πάντως το λάθος να ΜΗ ΒΑΛΕΙ ΤΟ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΌ ΣΤΗΝ ΚΟΥΡΕΥΤΙΚΗ ΤΟΥ ΜΗΧΑΝΗ και να μου ανοίξει μια διαμπερή τρύπα στο τρίχωμά μου μήκους όσο και το ξυράφι της μηχανής του, 2 εκατοστά πάνω απο το αυτί μου! Πάθαμε και οι 2 σοκ. Αυτός να ζητάει συγνώμη, εγώ όπως πάντα ψύχραιμος και μαλθακός, να μην κακοκαρδίσω κανέναν.
Αυτό τελικά που με πείραξε ήταν που δεν αντέδρασα καθόλου αρνητικά. Και πλήρωσα κανονικότατα και το βούλωσα κι όλας. Και έφυγα. Με την φωτεινή δερμάτινη τρύπα πάνω από το αυτί. Με το μαγνήτη του βλέμματος των γυμνασιόπαιδων στο κεφάλι.
- Βαριέσαι;
- Δε βαριέσαι...