ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟ 2

Επιστρέφω αργά το βράδυ στο σπίτι με το ποδήλατο. Τα φωτάκια μπρος και πίσω ν' αναβοσβήνουν, όπως πάντα. Ανεβαίνοντας τη Ναυαρίνου, στρίβω στο 2ο δεξιά, σε έναν κάθετο πεζόδρομο να κόψω δρόμο προς την Ιπποδρομίου. Στη μέση του πεζόδρομου αυτού υπάρχει κατα μήκος παρτέρι με φυτά. Παίρνω τη δεξιά μεριά απ το παρτέρι. Στα αριστερά μου το παρτέρι λοιπόν, στα δεξιά μου αφήνω πίσω μου τη γωνιακή κρεπερί και περνάω δίπλα από ένα μπουγατσάδικο. Κάνω ν'αναπτύξω ταχύτητα, μα ξαφνικά, βγαίνει από το μπουγατσάδικο ένας λεπτός κύριος, ηλικιωμένος, με μακριά μούσια, κρατώντας μια τυρόπιττα στο χέρι. Ξαφνιάζομαι. Φρενάρω. Ακούγεται το πίσω λάστιχο που σέρνεται. Τρομάζει, και, ακαριαία, λέει -ενώ εγω τελικά τον έχω αποφύγει και δεν σταματάω καθόλου, παρά συνεχίζω- λέει λοιπόν "δεν πειράζει!". Αυτό μόνο άκουσα πριν τον προσπεράσω, μα δεν είπε και τίποτα άλλο... Ένα απλό, μα τόσο γεμάτο "δεν πειράζει!". Με την ίδια εισπνοή που πήρε όταν τρόμαξε, με τον ίδιο κρατημένο αέρα απ' τον αιφνιδιασμό μου, είπε ένα τόσο γενναιώδωρο "δεν πειράζει", το οποίο συχνά από τότε μου τριβελίζει τα αυτιά μου. Αυτό το απρόβλεπτο συναπάντημα, αυτή η προκαταβολική βιαστική ευγένεια του "δεν πειράζει" του, ειπωμένη από αυτή την ανυπεράσπιστη ασκητική μορφή με την τυρόπιττα -αδάγκωτη ακόμα- στο χέρι, με σκλάβωσε. Με στοίχειωσε τόσο που μετανοιώνω που δε γύρισα να του φιλήσω το χέρι. Εκεί που θα μπορούσε κάλλιστα να με σιχτιρίσει που παραλίγο να τον τσαλαπατήσω με το ποδήλατο, αυτός χωρίς να προλάβει καν να σκεφτεί κάτι άλλο, πέταξε αυτή τη φράση τόσο παρηγοριτικά, τόσο παθητικά, τόσο απολογητικά, τόσο για να μη με κάνει να αισθανθώ καθόλου άσχημα, σαν να έφταιγε αυτός που δεν με πρόσεξε.

Καλά Χριστούγεννα.